कविता- "पहिरोमा बिलाएको बस्ती "
हरे!प्रकृती प्रकोप!!!
तिम्रो बहुला प्रविर्तीले
सुनकोशीको माध्यम बनी
तहस-नहस गर्यो
सिन्धुपाल्चोकबासी माथी
हल्लै हल्लाको देश नेपाल
यतिखेर शोक सन्तप्त बनेर
मौनतामा डुबेको छ,
लाखौंंका आँखाहरु
झरी बनेर बर्षीरहेछ,
कठै!!!
ती निरीह मान्छेहरु
अस्तिवहिन भएर कहाँ बिलाए?
उनिहरुका सपनाहरु आज
कसरी बगिए?
सुनकोशीको पहिरोभित्र ।
मध्यरातको मीठो सपनीभित्र
चिम्लिएका आँखाहरु
कस्तरी दिर्घकालिन् बनेर
चिम्लिए?
अनन्तसम्मको लागी,
दुर्भाग्य नेपालको या नेपाली भुमीको ?
कहिले पहिरोमा पुरिनु पर्ने
कहिले बाढीमा बगिनु पर्ने
अनि...,
माटोको माया साँच्नेहरु नै
त्यही माटोभित्रको अवशेष बन्नु पर्ने।
क्षणभर सपना साँच्यो
पलभरमै ध्वस्त बन्छ
पलभर कल्पना संगाल्यो
निमेषभरमै भताभुङ हुन्छ
अहो!ती निरीह गाउँलेहरु
शहरको कोलाहलबाट सधैं टाढा
नेताहरुको भाषणबाट सधैं अनभिज्ञ
पसिना र पौरख साँच्दै
नेपाली हुनुको स्वाभिमानमा
एैयास्सी जीवनबाट बन्चित
तर...अफ्सोच!!!
उनिहरुमाथी नै खस्छन्
पहिरो बनेर पहाडहरु
अनि.....,
उनिहरुका इेच्छाहरुलाई नै
किन बगाउँछन्
बाढी उर्लिएर,
बिडम्बना!!!
बस्तीको बास हुनुको ,
दुर्भाग्य!
बिकट पखेरामा जिजीबिषा साँच्नुको
त्यसैले .....,
आउँ सबै मिलौं
जिउँदै मृत्यु अंगालेका
पीडितहरुको उद्धार गरौं
आफ्ना सर्वस्व गुमाएका
मनहरुको पीडाको मल्हम बनौं,
सुनकोशीको बिह्वलतालाई
आत्मसात गरौं !!!!!!!!!!
रचना -अगष्ट/ ४/ २०१४
0 comments:
Post a Comment