लघुकथा " पालोको पैंचोको असर "

लघुकथा  " पालोको पैंचोको असर "




म त्यो धुपीको रुखमुनी सधैं शितल ताप्न बस्दथेँ । त्यो ठाउँ मनोरम र सुन्दर लाग्दथ्यो । सधैं त्यँहा बस्ने क्रममा म एक जोडी ढुक्कुरलाई जहिल्यै त्यो रुखमा देख्ने गर्दथें । 

म उनिहरुको प्रेमालापको दृष्यको सँधै रसपान गर्दथेँ । लाग्दथ्यो ती जोडी ढुक्कुरहरू कति भाग्यमानी ? निस्वार्थ,निश्चिन्त एकार्कालाई माया गरेर जिन्दगी बिताई रहेको देख्दा,म आफू पनि उनिहरुकै पर्याय भएको अनुभुत गरेर मक्ख पर्थें ।

एक दिन उसरी नै म त्यो रुखमुनी बसिरहेको बेला, भाले ढुक्कुर मात्र कुर्लंदै झोक्र्‍याई रहेको देखें । यो क्रम दिन प्रतिदिन नै हुन थाल्यो । त्यो भाले ढुक्कुर एक्लै शुन्यतामा डुबेर झोक्र्‍याएको देख्दा म पनि बिव्हल बन्थेँ,अनि सोँच्थेँ आखिर किन यो भाले एक्लियो त ? मैले पत्तो लगाउँने प्रयास गरें । 
पत्तो लाग्यो । वास्तवमा जब पोथी ढुक्कुर बिरामी,असक्त र निरीह थिई, त्यो समयमा भालेले पोथी ढुक्कुरलाई बेवास्ता गरेको रहेछ । जब पोथी ढुक्कुर तगडा भई अनि उस्ले आफ्नो भालेलाई पनि चिन्न छाडेछ । 
यसरी पालोको पैंचोको खेलमा भाले पोथी एक्लिँदै गएछन् । यो क्रम जारी रह्यो,जबसम्म तिनीहरूमा बल,तागत र खोजेर खाने सामर्थ्य थियो 

। एकदिन ढुक्कुरहरुकै भेलामा ती छुट्टिएका जोडीले अरु जोडीलाई देखे । संजोगबस एक्लिएकी पोथी पनि अरु संगै आएर त्यँहा बसेकी रैछ । सबैको जोडी रमाएर खुशी भएर एकार्कामा सामिप्यता बढाएको देख्दा ती दुवै भाले पोथीलाई नियास्रो लागेछ र मौनताभित्र नै हराएर उनिहरुले  फेरि एकार्काको शीरमा मायाले ठुङ्न थाले । 

यो देखेर म झल्याँस्स भएँ र सम्झिएँ । "ओहो!!!!!!म पनि त यहि कथाकी पात्र हुँ । मैले पनि त मेरै अहमताले आज एक्लिनु परेको छ। यति मात्र के सम्झिन पाएकी थिएँ। मेरो जोडी,पनि मायालु मुहार लिएर परबाट सम्झौताको हात फैलाउँदै आईरहेका रहेछन् अनि सोंचेँ आखिर बिना साहारा यो जिन्दगी कसरी चल्दो रैछ र ????????????????????????? 

रचना - जनवरी २० /२०१२